نمیشه باورم توئی

نه این که چشمای تو نیست

تو طاقتت نبود منو

ببینی با چشمای خیس

قد تموم درد من

تو داشتی کهنه مرهمی

دیروز بودی مرگ غم

امروز تولد غمی

از لب قصه ساز تو مونده صدای دشمنی

سخته که باورم بشه

تو همون عاشق منی

جام دریا از شراب بوسه خورشید لبریز است،

جنگل شب تا سحر تن شسته در باران،

                                    خیال انگیز!

ما به قدر جام چشمان خود،

                           از فسون این غمخانه

                                                       سر مستیم

در من این احساس:

                        مهر می ورزیم،

                                                     پس هستیم!     

                                                                                              فریدون مشیری

عشق چیزی است که

              بیشتر از هر چیزی

                        داشتنش را دوست داریم

و بیشتر از هر چیزی

              دادنش را دوست داریم

و هیچ کس در نمی یابد

               که عشق همان چیزی است

که همواره داده می شود

                 و پذیرفته نمی شود

نامه ات آمدو بوسیدم و از بر کردم

خواندم و خواندم و هر بار مکرر کردم

مست از نامه پر مهر نشستم تا صبح

جان خود را ز گل نامه،معطر کردم

بوسه بر ((نامه)) زدم،بوسه ای از پرده دل

از پس بوسه،یکی بوسه ی دیگر کردم

حلقه زد اشک به چشم من و در آینه اش_

قد و بالای تو را جان مصور کردم

نقش زیبای تو در دیده ام آمد با اشک

گل روی تو در این(( برکه)) شناور کردم

روی دلجوی توو بوی دلاویز تو را

با گل و آینه و عطر برابر کردم

چهره ات در نظرم آمد و مهتاب دمید

شب خود را به چراغ تو منور کردم

من که از عشق کسانم دل بی باور بود

نامه مهر تو دیدم و باور کردم

از تو پنهان چه کنم؟همچو همایی ز قفس_

بهر پرواز به سویت هوس پر کردم.

ای ستاره ها که بر فراز آسمان

با نگاه خود اشاره گر نشسته اید

ای ستاره ها که از ورای ابرها

بر جهان ما نظاره گر نشسته اید

آری این منم که در دل سکوت شب

نامه های عاشقانه پرپر می کنم

ای ستاره ها اگر به من مدد کنید

دامن از غمش پر از ستاره می کنم

با دلی که بوئی از وفا نبرده است

جور بیکرانه و بهانه خوشتر است

در کنار این مصاحبان خود پسند

ناز و عشوه های زیرکانه خوشتر است

ای ستاره ها چه شد که در نگاه من

دیگر آن نشاط و نغمه و ترانه مرد؟

ای ستاره ها چه شد که بر لبان او

آخر آن نوای گرم عاشقانه مرد؟

جام باده سر نگون و بسترم تهی

سر نهاده ام به روی نامه های او

سر نهاده ام که در میان این سطور

جستجو کنم نشانی از وفای او

ای ستاره ها مگر شما هم آگهید

از دوروئی و جفای ساکنان خاک

کانچنین به قلب آسمان نهان شدید

ای ستاره ها،ستاره های خوب و پاک

من که پشت پا زدم به هرچه هست و نیست

تا که کام او ز عشق خود روا کنم

لعنت خدا به من اگر بجز جفا

زین سپس به عاشقان با وفا کنم

ای ستاره ها که همچو قطره های اشک

سر بدامن سیاه شب نهاده اید

ای ستاره ها کز آن جهان جاودان

روزنی بسوی این جهان گشوده اید

رفته است و مهرش از دلم نمی رود

ای ستاره ها،چه شد که او مرا نخواست؟

ای ستاره ها، ستاره ها، ستاره ها

پس دیار عاشقان جاودان کجاست؟

در منی واین همه از من جدا

با منی و دیده ات بسوی غیر

بهر من نمانده راه گفتگو

تو نشسته گرم گفتگوی غیر

غرق غم دلم به سینه می تپد

با تو بیقرارو بی تو بیقرار

وای از آن دم که بیخبر ز من

بر کشی تو رخت خویش از این دیار

سایه تو ام بهر کجا روی

سر نهاده ام به زیر پای تو

چون تو در جهان نجسته ام هنوز

تا که بر گزینمش به جای تو

شادی و غم منی به حیرتم

خواهم از تو.....در تو آورم پناه

موج و وحشتم که بی خبر ز خویش

گشته ام اسیر جذبه های ماه

گفتی از تو بگسلم.....دریغ و درد

رشته وفا مگر گسستنی است؟

بگسلم از خویش و از تو نگسلم

عهد عاشقان مگر شکستنی است؟

دیدمت شبی به خواب و سرخوشم

وه.....مگر به خوابها ببینمت

غنچه نیستی که مست اشتیاق

خیزم و ز شاخه ها بچینمت

شعله میکشد به ظلمت شبم

آتش کبود دیدگان تو

ره مبند...بلکه ره برم به شوق

در سراچه غم نهان تو

بعد از آن دیوانگی ها ای دریغ

باورم ناید که عاقل گشته ام

گوئیا "او" مرده در من کاینچنین

خسته و خاموش و باطل گشته ام

هر دم از آئینه می پرسم ملول

چیستم دیگر به چشمت کیستم؟

لیک در آئینه میبینم که ،وای

سایه ای هم زانچه بودم نیستم

همچو آن رقاصه هند و بناز

 پای می کوبم ولی بر گور خویش

وه که با صد حسرت این ویرانه را

روشنی بخشیده ام از نور خویش

ره نمی جویم بسوی شهر روز

بی گمان در قعر گوری خفته ام

گوهری دارم ولی آن را ز بیم

در دل مردابها بنهفته ام

می روم....اما نمی پرسم ز خویش

ره کجا....؟منزل کجا....؟مقصود چیست؟

بوسه می بخشم ولی خود غافلم

کاین دل دیوانه را معبود کیست

"او" جو در من مرد،ناگه هرچه بود

در نگاهم حالتی دیگر گرفت

گوئیا شب با دو دست سرد خویش

روح بی تاب مرا در بر گرفت

اه...آری این منم....اما چه سود

"او" که در من بود،دیگر،نیست،نیست

می خروشم زیر لب دیوانه وار

"او" که در من بود،آخر کیست،کیست؟