Bogzar har roz barayat royaeii bashad dar dast.na durdast…

Eshghi bashad dar del na dar sar….

Va dalili bashad bashad baraye zendegi na ruzmaregi….

نمیشه باورم توئی

نه این که چشمای تو نیست

تو طاقتت نبود منو

ببینی با چشمای خیس

قد تموم درد من

تو داشتی کهنه مرهمی

دیروز بودی مرگ غم

امروز تولد غمی

از لب قصه ساز تو مونده صدای دشمنی

سخته که باورم بشه

تو همون عاشق منی

جام دریا از شراب بوسه خورشید لبریز است،

جنگل شب تا سحر تن شسته در باران،

                                    خیال انگیز!

ما به قدر جام چشمان خود،

                           از فسون این غمخانه

                                                       سر مستیم

در من این احساس:

                        مهر می ورزیم،

                                                     پس هستیم!     

                                                                                              فریدون مشیری

این ((نامه)) زمن که از ((تو)) دورم

خاموش،چو راه بی عبورم

بی تست مرا،جهان،فراموش

در سینه ی من فغان خاموش

خواهم همه با تو راز گفتن

درد دل خسته،باز گفتن

صد قصه کنم ز آشنائی

بس گریه ز تلخی جدایی

از حال دلم تو را خبر نیست

دل از دل من شکسته تر نیست

از یار،جدا شدن چه زشت است

من((نایم)) و تو مرا ((نوایی))

تو جان منی،ولی جدایی

بی لذت روح،((تن)) چه ارزد؟

بی ((همنفسان))،نفس چه باشد؟

بلبل چو رود،قفس چه باشد؟

در جان منی،میان جانی

هرجا نگرم تو در میانی

در ((باغ))،تویی که دلپذیرست

در ((ماه)) تویی که بی نظیرست

در ((لاله)) تویی که دل رباید

در((غنچه)) تویی که دل گشاید

در خنده ی هر ((فلق))،تویی تو

در سرخی هر شفق، تویی تو

در حلقه گفتگو تو هستی

در پرده آرزو تو هستی

در چشمه تویی که  تن نواز است

در گریه توئی که کارسازست

این درد فراق،کی سرآید؟

ماه تو ز ابر، کی برآید؟

از زحمت صبر،در فغانم

صبری پس از این نمی توانم

تا چند کشم ز صبر،خواری؟

مردم ز فریب بردباری

در راه امید،بس دویدم

دیگر ز ((امید))،نا امیدم

تو شمعی و بی تو،شب خموش است

بی صبح،شبم سیاه پوش است

یکشب که تو را به خواب دیدم

در ظلمتم،آفتاب دیدم

ماییم و دو چشم پرستاره

تا ماه ز ره رسد دوباره

رفت از تن من توان پرواز

ترسم که دگر نبینمت باز

تا روی تو در برابرم نیست

دیدار دوباره باورم نیست

آنانکه غم مرا ندیدند

دیوار، میان ما کشیدند

در سینه دگر مرا نفس نیست

این رنج که دیده ام بس نیست؟

کی سرو،جدا ز بوستان بود؟

کی شاخه ز گل جدا توان بود؟

تو سرو منی به باغ برگرد!

بنگر که غمت به ما چه ها کرد

کی بی تو برآرم نفس را؟

ای کاش که بشکنم قفس را

گر بی تو به طرف باغ بودم

دلمرده و بی دماغ بودم

ما را به مصیبت آشنا کرد

دستی که تو را زما جدا کرد

راهم به فضای باغ بسته است

در کنج قفس پرم شکسته است

هرگه که رسد پیامت از دور

ریزد به شب سیاه من نور

از دور چو بشنوم صدایت

وان موج لطیف خنده هایت_

آید به تنم تب جوانی

بویم همه عطر زندگانی

باور نشود مرا که دوری

چون پرتو ماه، در حضوری

بانگ تو که در فضای ((سیم )) است

بر آتش خاطرم نسیم است

اما چه کنم؟به وقت بدرود_

پیچد به فضای سینه ام دود

تو خسته و خسته تر،منم من

تو بی کس و در بدر منم من

ای راحت جان دردمندم!

بگذار که لب فرو ببندم

با حالت گریه نامه بستم

در حال جنون قلم شکستم.

عشق چیزی است که

              بیشتر از هر چیزی

                        داشتنش را دوست داریم

و بیشتر از هر چیزی

              دادنش را دوست داریم

و هیچ کس در نمی یابد

               که عشق همان چیزی است

که همواره داده می شود

                 و پذیرفته نمی شود

آه ای صبا  چون تو مدهوشم من

خود فراموشم من

خانه بر دوشم من  خانه بر دوش .

من در پی یش کو به کو افتادم

دل به عشقش دادم

حلقه بر گوشم من

حلقه بر گوش

گر در کویش برسی برسان

این پیام مرا

بی چراغ رویت دل ندارد  دیگر تاب این شبهای سردو خاموش.

نامه ات آمدو بوسیدم و از بر کردم

خواندم و خواندم و هر بار مکرر کردم

مست از نامه پر مهر نشستم تا صبح

جان خود را ز گل نامه،معطر کردم

بوسه بر ((نامه)) زدم،بوسه ای از پرده دل

از پس بوسه،یکی بوسه ی دیگر کردم

حلقه زد اشک به چشم من و در آینه اش_

قد و بالای تو را جان مصور کردم

نقش زیبای تو در دیده ام آمد با اشک

گل روی تو در این(( برکه)) شناور کردم

روی دلجوی توو بوی دلاویز تو را

با گل و آینه و عطر برابر کردم

چهره ات در نظرم آمد و مهتاب دمید

شب خود را به چراغ تو منور کردم

من که از عشق کسانم دل بی باور بود

نامه مهر تو دیدم و باور کردم

از تو پنهان چه کنم؟همچو همایی ز قفس_

بهر پرواز به سویت هوس پر کردم.

 آسمان همچو صفحه دل من
روشن از جلوه های مهتابست
امشب از خواب خوش گریزانم
که خیال تو خوشتر از خوابست
خیره بر سایه های وحشی بید
می خزم در سکوت بستر خویش
باز دنبال نغمه ای دلخواه
می نهم سر بروی دفتر خویش
تن صدها ترانه میرقصد
در بلور ظریف آوایم
لذتی ناشناس و رویا رنگ
می دود همچو خون به رگهایم
آه ... گویی ز دخمه دل من
روح شبگرد مه گذر کرده
یا نسیمی در این ره متروک
دامن از عطر یاس تر کرده
در خیالم ستاره ای پر نور
می درخشد میان هاله راز
ناشناسی درون سینه من
پنجه بر چنگ و رود می ساید
همره نغمه های موزونش
گوییا بوی عود می اید
آه... باور نمیکنم که مرا
با تو پیوستنی چنین باشد
نگه آن دو چشم شور افکن
سوی من گرم و دلنشین باشد
بیگمان زان جهان رویایی
زهره بر من فکنده دیده عشق
می نویسم بر وی دفتر خویش
جاودان باشی ای سپیده عشق 

لب تو لطف و صفا داد به خندیدن گل

دیدن روی تو خوشتر بود از دیدن گل

گل لطیف است و ندارد نفسی تاب نسیم

لرزه آرد به تنم،لحظه لرزیدن گل

بستر عشق به یاد آورد و مستی وصل

حالت جنبش پروانه و بوسیدن گل!
دل معشوق هم از دوری عاشق خونست

گوش کن در غم مرغان چمن،شیون گل

لاله پر داغ از آن شد که نداند گلچین_

خار در دیده بلبل رود از چیدن گل
یارم آمد به چمن،ناز کنان،غلت زنان

بستر سبز چمن دیدم و غلتیدن گل!

بوسه ام از گل لب داد وخرامید به باغ

مست لبها شدم و مست خرامیدن گل
شد نهان در گل ها بر آمد آرام

خود نشان داد به من ((حالت روئیدن)) گل!
با نگه،کام گرفتیم ز هر لاله رخی

مستی صبح وصال است مرا،دیدن گل
هرچه دلشاد تری،عمر تو کوتاه ترست

چیدن گل بود از خنده و رقصیدن گل
باغبانا!گره ی خشم  بر ابرو مفکن

خنده مهر بیاموز ز خندیدن گل
گر ندیدی که گلی بر لب گل بوسه زند

گلرخان را بنگر موقع بوئیدن گل!  

ای ستاره ها که بر فراز آسمان

با نگاه خود اشاره گر نشسته اید

ای ستاره ها که از ورای ابرها

بر جهان ما نظاره گر نشسته اید

آری این منم که در دل سکوت شب

نامه های عاشقانه پرپر می کنم

ای ستاره ها اگر به من مدد کنید

دامن از غمش پر از ستاره می کنم

با دلی که بوئی از وفا نبرده است

جور بیکرانه و بهانه خوشتر است

در کنار این مصاحبان خود پسند

ناز و عشوه های زیرکانه خوشتر است

ای ستاره ها چه شد که در نگاه من

دیگر آن نشاط و نغمه و ترانه مرد؟

ای ستاره ها چه شد که بر لبان او

آخر آن نوای گرم عاشقانه مرد؟

جام باده سر نگون و بسترم تهی

سر نهاده ام به روی نامه های او

سر نهاده ام که در میان این سطور

جستجو کنم نشانی از وفای او

ای ستاره ها مگر شما هم آگهید

از دوروئی و جفای ساکنان خاک

کانچنین به قلب آسمان نهان شدید

ای ستاره ها،ستاره های خوب و پاک

من که پشت پا زدم به هرچه هست و نیست

تا که کام او ز عشق خود روا کنم

لعنت خدا به من اگر بجز جفا

زین سپس به عاشقان با وفا کنم

ای ستاره ها که همچو قطره های اشک

سر بدامن سیاه شب نهاده اید

ای ستاره ها کز آن جهان جاودان

روزنی بسوی این جهان گشوده اید

رفته است و مهرش از دلم نمی رود

ای ستاره ها،چه شد که او مرا نخواست؟

ای ستاره ها، ستاره ها، ستاره ها

پس دیار عاشقان جاودان کجاست؟